Der Schliepstein em Winnsbergdall
Nu hät he de Tiet, sech te resten
von Lothar Steinebach
Din Lewen wor nit leïht. Katschen, Striëmen,
Löker, Linnteïchen op dinner Bünn. Se wiesen op schwor Brasseleï hen.
Wat hät men met dir geschliëpen? Scherenbeck?
Zöppker? Köchemetzer? Für Schwerter worschte te kleïn. Do wor dinnen Bruoder,
de grute Steïn gefroht. Wer hät vür dir geseten, dagen, dagut. Wem häßte
Brut gegewen?
Frogen üöwer Frogen gonnt mer durch den Kopp,
wenn ech dech nu em Garden legen senn. Hie häßte en Ihrenplaaze fongen.
Blo Klockenbluomen, geel Margereten, de Soliger Stadtfarwen rahmen dech
en. Newesitts nen kleïnen Diek met ner schniiwitter Waterrus. Schinns bößte
dem Water, wat dech allzelewes agedriëwen hät, tröü bliëwen.
Nen vürwetzegen Meerlekäpp hät sech niergeloten,
flött sin monter Liëd. Ech durmel em warmen Sonneleïiht. Do hüör ech din
Stemm, hüör dech verteilen. Aulfränksch, derf klengt din Platt. Su, wie
du et Johren gehuort häß.
E t e s a l l e s
v e r l i ë d e n
Aha, em Winnsbergdall stong dinne Kotten.
Wenn en meïld Löffken geng, de Rutten opestongen, wärmden de Sonnestrohlen
dinnen naaten Balg. Der Melchersch Bertes sot om Wittstuohl, et Morellenböümken.
Den Namen hatt he weg, weïl he der en sinnem Garden en half Dutzend hatt.
Kenger hatt he noch mieh. Tiëhn Stöck an der Tahl. Die dreï Konden muoßen
alt früöh met en den Kotten, den Quast drophaulen, on et Kleïnste, et Mandeken,
liëp döckes vür Vattersch Beinen eröm.
Aff on aan, wenn du stell stongß, dätt ech
dech strieken. Jong, dann geng din steinern Herte hemmelweït open.
Op Köchemetzer hatt sech der Bertes spezialisiert.
He mackden guoden Krom. Seilen krïeg sin Frau ens en Pack retur Bluß dann,
wenn der Utgewer beïm Herder büs schleihte Lunn hatt.
Au, wat hattßte Spaß, wenn bloen Mondag gedonn
wuort. Wenn nen Dakhas em Kaströllschen schmurgelden, der Branndewinn rongkgeng.
Häß nit vergeten, datt der Bertes ens vam Hakenbergs Wellm on dem Ohlegersch
Penn heïmbraiht wuort.
Wat et Guste gesaiht hätt, dat weïßte nit,
äwwer et wierd wall döchteg geschangkt hann.
0 n d a t w o r
e t d a n n e n s
Dann kom de Tiet, wo der Bertes su döckes
den fiesen Knöch hatt, sech baul de Long ut dem Lief huosten muoß, baul
nit mieh en den Kotten kom. Do hät der Jüller, der Äulste van em, wieder
gemackt.
Eïnes Dahs hatt der Dud den Bertes am Schlawitt.
He wor verschliëten. Onnötz worden.
Dätt sich kortöm derdurch. He kuom beï die,
die alt lang terbutten en der Erd ongerm Graß schlopen.
Wann dat nau wor, kannßte nömmer mieh sagen.
Bluß dat du fruh böß, hieh en guot Plaaze fongen te hann. Dech äs Tügen
der auler Tiet
estermiert, dat mackt dech fruh. |